تا نبض خیس صبح

ای سرطان شریف عزلت - سطح من ارزانی تو باد - یک نفر آمد - تا عضلات بهشت - دست مرا امتداد داد

شعر: تا نبض خیس صبح، شاعر: سهراب سپهری

گنجور

معشوقه ی نخستینم که در کجاوه سرطان سفر به دشت بنفش کو ؟ - یا - افسانه آخری - که با پر ایکار به آفتاب سپرد ؟ - یا

شعر: گنجور، شاعر: منوچهر آتشی

برپا ایستاده ام

سرطانی غده ایست بدخیم - که شما را قربانی خواهد کرد - در برابر فکری که باور ندارید - در مصاف آیینی که باطل می شمارید - و در دفاع از حرمتی

شعر: برپا ایستاده ام، شاعر: پیمان آزاد

سهراب و سیمرغ

مرگ را چون سرطانی نوزاد - در بن آب روان می دیدی - ناگهان ، یک نفر از دور ، صدا زد : سهراب - تو ز جا برخاستی و فریاد زدی : - کفشم کو ؟

شعر: سهراب و سیمرغ، شاعر: نادر نادرپور

سرسرک

سیگار ، عامل سرطان پدر سگ است ! - سود « بویینگ » ، - اما برای هر سهم - یک « سنت » و نیم اضافه شده ، - آخ جون

شعر: سرسرک، شاعر: فرخ تمیمی

وعده ی آخر

می خوام تو رو داد بزنم تا سرطان حنجره - بیا تا دوباره دیدن ! تا سر قله دویدن - نوبت خوندن نور ‚ دیگه بسه این شنیدن - بیا تا رقص دوباره ! بیا تا مرز ستاره - بیا تا چشمه ی خورشید ! بیا تا گلیم پاره

شعر: وعده ی آخر، شاعر: یغما گلروئی

در یک دستش زهر روشن بیماری سرطان خوش خیم - یکریز از دیو گرما وخستگی می نالد - در آوازخالی بطری کوچکش آب سرد می خواهد - بچه شوهرروزگار بر سرو محبت می نشیند - و داستان آب لیمو را در خنده آب سرد می ریزد

شعر: فریب، شاعر: قاسم حسن نژاد