ما را بجز این جهان جهانی دگرست

جز دوزخ و فردوس مکانی دگرست

سرمایه‌ی عمر آدمی یک نفسست

آن یک نفس از برای یک همنفسست

گفتی که فلان ز یاد ما خاموشست

از باده‌ی عشق دیگری مدهوشست

راه تو بهر روش که پویند خوشست

وصل تو بهر جهت که جویند خوشست

دل رفت بر کسیکه سیماش خوشست

غم خوش نبود ولیک غمهاش خوشست

دل بر سر عهد استوار خویشست

جان در غم تو بر سر کار خویشست

بر شکل بتان رهزن عشاق حقست

لا بل که عیان در همه آفاق حقست

گریم زغم تو زار و گویی زرقست

چون زرق بود که دیده در خون غرقست

گنجم چو گهر در دل گنجینه شکست

رازم همه در سینه‌ی بی کینه شکست

آنشب که مر از وصلت ای مه رنگست

بالای شبم کوته و پهنا تنگست