دگر باره خیاط باد صبا

بر اندام گل دوخت رنگین قبا

از من گرفت گیتی یارم را

وز چنگ من ربود نگارم را

کند از جا عاقبت سیلاب چشم تر مرا

همتی یاران! که بگذشته است آب از سر مرا

بگرفت شب ز چهره‌ی انجم نقابها

آشفته شد به دیده‌ی عشاق خوابها

سحابی قیرگون بر شد ز دریا

که قیر اندود زو روی دنیا

ای آفتاب گردون! تاری شو و متاب

کز برج دین بتافت یکی روشن آفتاب

مانده‌ام در شکنج رنج و تعب

زین بلا وارهان مرا، یارب!

سخن بزرگ شود چون درست باشد و راست

کس ار بزرگ شد از گفته‌ی بزرگ، رواست

در شهربند مهر و وفا دلبری نماند

زیر کلاه عشق و حقیقت سری نماند

ای دیو سپید پای در بند!

ای گنبد گیتی! ای دماوند!