|
خانه شعر کهن
> محمدتقی بهار
> مثنویات
> شبی چشم کیوان ز فکرت نخفت
شبی چشم کیوان ز فکرت نخفت
|
| چو افعی به غاری درون جا گرفت |
|
به دل کینه‌ی مرد دانا گرفت |
| نگه کرد هر سو به خرد و کلان |
|
به تیره‌دلان و به روشندلان |
| به سردار و سالار و میر و وزیر |
|
به اعیان و اشراف و خرد و کبیر |
| دریغ آمدش حمله آوردنا |
|
به قلب سیه‌شان گذر کردنا |
| نچربید زورش به زورآوران |
|
بجنبید مهرش به استمگران |
| ز ظالم بگردید و پیمان گرفت |
|
سوی کاخ مظلوم جولان گرفت |
| سیه بود و کام از سیاهی نیافت |
|
به سوی سپیدان رخ از رشک تافت |
| به قصد سپیدان بیفراشت قد |
|
سیه‌رو برد بر سپیدان حسد |
| ز دیوار عشقی در این بوم و بر |
|
ندید ایچ دیوار کوتاهتر |
| بر او تاختن برد یک بامداد |
|
گل عمر او چید و بر باد داد |
| گل عاشقی بود و عشقیش نام |
|
به عشق وطن خاک شد والسلام |
| نمو کرد و بشکفت و خندید و رفت |
|
چو گل، صبحی از زندگی دید و رفت |
|
ارسال پیام