ژاله از نرگس فرو بارید و گل را آب داد

وز تگرگ روح پرور مالش عناب داد

گر کنی یاری و گر آزار بر من بگذرد

هر چه می‌خواهی بکن ای یار بر من بگذرد

خبرم شدست کامشب سر یار خواهی آمد

سر من فدای آن ره که سوار خواهی آمد

بت نو رسیده‌ی من هوس شکار دارد

دل صید کرده هر سو نه یکی هزار دارد

در کین گشاد چشمت به خیال خود بگو تا

زپی شفاعت من به میانه یی در آید

دل من ز زلف و رویت شد اسیر و چون نگردد

شب ماهتاب دزدی که به خانه‌یی در آید

دل‌بران مهرنمایند و وفا نیز کنند

دل بران مهر چه بندی که جفا نیز کنند

گوش من از پی نام تو به هر کوی بماند

چشم من از هوس روی تو هر سوی بماند

ای که عمر از پی‌سودای تو دادیم بباد

یاد می‌دارد که از مات نمی آید یاد

گر سر زلف تو از باد پریشان نشود

خلق بیچاره چنین بی‌دل و حیران نشود