کار حسن تو رسیدست به جایی که سزد

که به عهدت سخن از یوسف کنعان نرود

لب لعلت به لطافت گرو از جان ببرد

روی رنگین تو آب گل خندان ببرد

آمدی باز و به نظاره برون آمد دل

لحظه‌یی باش که جان نیز برون می‌آید

دانم ای دوست که در خانه شرابت باشد

یک صراحی به من آور که صوابت باشد

ترک عاشق کش من ترک جفا خوش باشد

به وفا کوش که از دوست وفا خوش باشد

سرو در باغ اگر هم‌چو تو موزون خیزد

ای بسا ناله که از بلبل مفتون خیزد

آن کسان کز بر آن روی بدم می گویند

پرده برگیرد که دیوانه تر از من گردند

باد بازآمد و بوی گل وریحان آورد

خنده‌ی باغ مرا گریه‌ی هجران آورد

باز بوی گل مرا دیوانه کرد

باز عقلم را صبا بیگانه کرد

عاقبت را بر زمین گردی نماند

مردمی را در جهان مردی نماند