| چو شمع هر که به افشای راز شد مشغول |
|
بسش زمانه چو مقراض در زبان گیرد |
| کجاست ساقی مهروی که من از سر مهر |
|
چو چشم مست خودش ساغر گران گیرد |
| پیامی آورد از یار و در پیاش جامی |
|
به شادی رخ آن یار مهربان گیرد |
| نوای مجلس ما چو برکشد مطرب |
|
گهی عراق زند گاهی اصفهان گیرد |
| فرشتهای به حقیقت سروش عالم غیب |
|
که روضهی کرمش نکته بر جنان گیرد |
| سکندری که مقیم حریم او چون خضر |
|
ز فیض خاک درش عمر جاودان گیرد |
| جمال چهرهی اسلام شیخ ابو اسحاق |
|
که ملک در قدمش زیب بوستان گیرد |
| گهی که بر فلک سروری عروج کند |
|
نخست پایهی خود فرق فرقدان گیرد |
| چراغ دیدهی محمود آنکه دشمن را |
|
ز برق تیغ وی آتش به دودمان گیرد |
| به اوج ماه رسد موج خون چو تیغ کشد |
|
به تیر چرخ برد حمله چون کمان گیرد |
| عروس خاوری از شرم رای انور او |
|
به جای خود بود ار راه قیروان گیرد |
| ایا عظیم وقاری که هر که بندهی توست |
|
ز رفع قدر کمربند توامان گیرد |
| رسد ز چرخ عطارد هزار تهنیتت |
|
چو فکرتت صفت امر کن فکان گیرد |
| مدام در پی طعن است بر حسود و عدوت |
|
سماک رامح از آن روز و شب سنان گیرد |
| فلک چو جلوهکنان بنگرد سمند تو را |
|
کمینه پایگهش اوج کهکشان گیرد |
ارسال پیام
