دمی با غم به سر بردن جهان یک سر نمی​ارزد

به می بفروش دلق ما کز این بهتر نمی​ارزد

در ازل پرتو حسنت ز تجلی دم زد

عشق پیدا شد و آتش به همه عالم زد

سحر چون خسرو خاور علم بر کوهساران زد

به دست مرحمت یارم در امیدواران زد

راهی بزن که آهی بر ساز آن توان زد

شعری بخوان که با او رطل گران توان زد

اگر روم ز پی اش فتنه​ها برانگیزد

ور از طلب بنشینم به کینه برخیزد

به حسن و خلق و وفا کس به یار ما نرسد

تو را در این سخن انکار کار ما نرسد

هر که را با خط سبزت سر سودا باشد

پای از این دایره بیرون ننهد تا باشد

من و انکار شراب این چه حکایت باشد

غالبا این قدرم عقل و کفایت باشد

نقد صوفی نه همه صافی بی​غش باشد

ای بسا خرقه که مستوجب آتش باشد

خوش است خلوت اگر یار یار من باشد

نه من بسوزم و او شمع انجمن باشد