ای حیات دل هر زنده دلی

سرخ رویی ده هر جا خجلی

شب که زد تیرگی مهره‌ی گل

قیرگون خیمه ز مخروطی ظل

ای قوی ربقه‌ی اخلاص به تو

خلعت لطف سخن خاص به تو

سعدی آن بلبل «شیراز سخن»

در گلستان سخن دستان زن

ای درین کارگه هوش‌ربای

روز و شب چشم نه و گوش‌گشای!

داشت غوکی به لب بحر وطن

دایم از بحر همی راند سخن

ای پر از فیض وجود تو جهان!

غرق نور تو چه پیدا چه نهان!

پور عمران به دلی غرقه‌ی نور

می‌شد از بهر مناجات به طور

ای درین دامگه وهم و خیال

مانده در ربقه‌ی عادت مه و سال

صادقی را غم شبگیر گرفت

صبحدم دست یکی پیر گرفت