|
خانه شعر کهن
> نظامی گنجوی
> خسرو و شیرین
> در توحید باری
در توحید باری
|
| شناسائیش بر کس نیست دشوار |
|
ولیکن هم به حیرت می‌کشد کار |
| نظر دیدش چو نقش خویش برداشت |
|
پس انگاهی حجاب از پیش برداشت |
| مبرا حکمش از زودی و دیری |
|
منزه ذاتش از بالا و زیری |
| حروف کاینات ار بازجوئی |
|
همه در تست و تو در لوح اوئی |
| چو گل صدپاره کن خود را درین باغ |
|
که نتوان تندرست آمد بدین داغ |
| تو زانجا آمدی کاین جا دویدی |
|
ازین جا در گذر کانجا رسیدی |
| ترازوی همه ایزدشناسی |
|
چه باشد جز دلیلی یا قیاسی |
| قیاس عقل تا آنجاست بر کار |
|
که صانع را دلیل آید پدیدار |
| مده اندیشه را زین پیشتر راه |
|
که یا کوه آیدت در پیش یا چاه |
| چو دانستی که معبودی ترا هست |
|
بدار از جستجوی چون و چه دست |
| زهر شمعی که جوئی روشنائی |
|
به وحدانیتش یابی گوائی |
| گه از خاکی چو گل رنگی برآرد |
|
گه از آبی چو ما نقشی نگارد |
| خرد بخشید تا او را شناسیم |
|
بصارت داد تا هم زو هراسیم |
| فکند از هیت نه حرف افلاک |
|
رقوم هندسی بر تخته خاک |
| نبات روح را آب از جگر داد |
|
چراغ عقل را پیه از بصر داد |
|
ارسال پیام