|
خانه شعر کهن
> نظامی گنجوی
> خسرو و شیرین
> صفت داد و دهش خسرو
صفت داد و دهش خسرو
|
| جهان خسرو که تا گردون کمر بست |
|
کله داری چنو بر تخت ننشست |
| به روز بار کو را رای بودی |
|
به پیشش پنج صف بر پای بودی |
| نخستین صف توانگر داشت در پیش |
|
دویم صف بود حاجتگار و درویش |
| سوم صف جای بیماران بی‌زور |
|
همه رسته به موئی از لب گور |
| چهارم صف به قومی متصل بود |
|
که بند پایشان مسمار دل بود |
| صف پنجم گنه کاران خونی |
|
که کس کس را نپرسیدی که چونی |
| به پیش خونیان ز امیدواری |
|
مثال آورده خط رستگاری |
| ندا برداشته دارنده بار |
|
که هر صف زیر خود بینند زنهار |
| توانگر چون سوی درویش دیدی |
|
شمار شکر بر خود بیش دیدی |
| چو در بیمار دیدی چشم درویش |
|
گرفتی بر سلامت شکر در پیش |
| چو دیدی سوی بندی مرد بیمار |
|
به آزادی نمودی شکر بسیار |
| چو بر خونی فتادی چشم‌بندی |
|
گشادی لب به شکر به پسندی |
| چو خونی دیدی امید رهائی |
|
فزودی شمع شکرش روشنائی |
| در خسرو همه ساله بدین داد |
|
چو مصر از شکر بودی شکرآباد |
| به می بنشست روزی بر سر تخت |
|
بدین حرفت حریفی کرد با بخت |
|
ارسال پیام