|
خانه شعر کهن
> نظامی گنجوی
> خسرو و شیرین
> شنیدن خسرو اوصاف شکر اسپهانی را
شنیدن خسرو اوصاف شکر اسپهانی را
|
| ملک گفتا چو بینی عیب هر چیز |
|
ببین عیب جمال خویشتن نیز |
| بپرسیدش که عیب من کدامست |
|
کز آن عیب این نکوئی زشت نامست |
| جوابش داد کان عیب است مشهور |
|
که یکساعت ز نزدیکان نه‌ای دور |
| چو دور چرخ با هر کس بسازی |
|
چو گیتی را همه کس عشق بازی |
| نگارین مرغی ای تمثال چینی |
|
چرا هر لحظه بر شاخی نشینی |
| غلاف نازکی داری دریغی |
|
که هر ساعت کنی بازی به تیغی |
| جوابش داد شکر کای جوانمرد |
|
چه پنداری کزین شکر کسی خورد؟ |
| به ستاری که ستر اوست پیشم |
|
که تا من زنده‌ام بر مهر خویشم |
| نه کس با من شبی در پرده خفته است |
|
نه درم را کسی در دور سفته است |
| کنیزان منند اینان که بینی |
|
که در خلوت تو با ایشان نشینی |
| بلی من باشم آن کاول درآیم |
|
به می بنشینم و عشرت فزایم |
| ولی آن دلستان کاید در آغوش |
|
نه من چون من بتی باشد قصب پوش |
| چو بشنید این سخن شاه از زبانش |
|
بدین معنی گواهی داد جانش |
| دری کو را بود مهر خدائی |
|
دهد ناسفته گی بروی گوائی |
| چو بر زد آتش مشرق زبانه |
|
ملک چون آب شد زانجا روانه |
|
ارسال پیام