| ملک دانسته بود از رای پر نور |
|
که غم پرداز شیرین است شاپور |
| به خدمت خواند و کردش خاص درگاه |
|
ز تنهائی مگر تنگ آید آن ماه |
| چو تنها ماند ماه سرو بالا |
|
فشاند از نرگسان لولوی لالا |
| به تنگ آمد شبی از تنگ حالی |
|
که بود آن شب بر او مانند سالی |
| شبی تیره چو کوهی زاغ بر سر |
|
گران جنبش چو زاغی کوه بر پر |
| شبی دم سرد چون دلهای بی‌سوز |
|
برات آورده از شبهای بی‌روز |
| کشیده در عقابین سیاهی |
|
پر و منقار مرغ صبح گاهی |
| دهل زن را زده بر دستها مار |
|
کواکب را شده در پایها خار |
| فتاده پاسبان را چوبک از دست |
|
جرس جنبان خراب و پاسبان مست |
| سیاست بر زمین دامن نهاده |
|
زمانه تیغ را گردن نهاده |
| زناشوئی به هم خورشید و مه را |
|
رحم بسته به زادن صبح گه را |
| گرفته آسمان را شب در آغوش |
|
شده خورشید را مشرق فراموش |
| جنوبی طالعان را بیضه در آب |
|
شمالی پیکران را دیده در خواب |
| زمین در سر کشیده چتر شاهی |
|
فرو آسوده یکسر مرغ و ماهی |
| سواد شب که برد از دیدها نور |
|
بذات‌النعش را کرده ز هم دور |
ارسال پیام
