|
خانه شعر کهن
> نظامی گنجوی
> خسرو و شیرین
> رفتن خسرو سوی قصر شیرین به بهانه شکار
رفتن خسرو سوی قصر شیرین به بهانه شکار
|
| چو عالم بر زد آن زرین علم را |
|
کز او تاراج باشد خیل غم را |
| ملک را رغبت نخجیر برخاست |
|
ز طالع تهمت تقصیر برخاست |
| به فالی چون رخ شیرین همایون |
|
شهنشه سوی صحرا رفت بیرون |
| خروش کوس و بانگ نای برخاست |
|
زمین چون آسمان از جای برخاست |
| علمداران علم بالا کشیدند |
|
دلیران رخت در صحرا کشیدند |
| برون آمد مهین شهسواران |
|
پیاده در رکابش تاجداران |
| ز یکسو دست در زین بسته فغفور |
|
ز دیگر سو سپه‌سالار قیصور |
| کمر در بسته و ابرو گشاده |
|
کلاه کیقبادی کژ نهاده |
| نهاده غاشیه‌اش خورشید بر دوش |
|
رکابش کرده مه را حلقه در گوش |
| درفش کاویانی بر سر شاه |
|
چو لختی ابر کافتد بر سر ماه |
| کمر شمشیرهای زرنگارش |
|
به گرد اندر شده زرین حصارش |
| نبود از تیغها پیرامن شاه |
|
به یک میدان کسی را پیش و پس راه |
| در آن بیشه که بود از تیر و شمشیر |
|
زبان گاو برده زهره شیر |
| دهان دور باش از خنده می‌سفت |
|
فلک را دور باش از دور می‌گفت |
| سواد چتر زرین باز بر سر |
|
چو بر مشکین حصاری برجی از زر |
|
ارسال پیام