چون دید پدر که دردمند است

در عالم عشق شهر بند است

روزی ز قضا به وقت شبگیر

می‌رفت شکاریی به نخجیر

صاحب خبر فسانه پرداز

زین قصه خبر چنین کند باز

رخشنده شبی چو روز روشن

رو تازه فلک چو سبز گلشن

روزی و چه روز عالم افروز

روشن همه چشمی از چنان روز

بود اول آن خجسته پرگار

نام ملکی که نیستش یار

صراف سخن به لفظ چون زر

در رشته چنین کشید گوهر

مادر چو ز دور در پسر دید

الماس شکسته در جگر دید

چون شاهسوار چرخ گردان

میدان بستد ز هم نبردان

لیلی نه که لعبت حصاری

دز بانوی قلعه عماری