|
خانه شعر کهن
> نظامی گنجوی
> مخزن الاسرار
> نعت اول
نعت اول
|
| شمسه نه مسند هفت اختران |
|
ختم رسل خاتم پیغمبران |
| احمد مرسل که خرد خاک اوست |
|
هر دو جهان بسته فتراک اوست |
| تازه‌ترین سنبل صحرای ناز |
|
خاصه‌ترین گوهر دریای راز |
| سنبل او سنبله روز تاب |
|
گوهر او لعل گر آفتاب |
| خنده خوش زان نزدی شکرش |
|
تا نبرد آب صدف گوهرش |
| گوهر او چون دل سنگی نخست |
|
سنگ چرا گوهر او را شکست |
| کرد جدا سنگ ملامت گرش |
|
گوهری از رهگذر گوهرش |
| یافت فراخی گهر از درج تنگ |
|
نیست عجب زادن گوهر ز سنگ |
| آری از آنجا که دل سنگ بود |
|
خشکی سوداش در آهنگ بود |
| کی شدی این سنگ مفرح گزای |
|
گر نشدی درشکن و لعل‌سای |
| سیم دیت بود مگر سنگ را |
|
کامد و خست آن دهن تنگ را |
| هر گهری کز دهن سنگ خاست |
|
با لبش از جمله دندان بهاست |
| گوهر سنگین که زمین کان اوست |
|
کی دیت گوهر دندان اوست |
| فتح بدندان دیتش جان کنان |
|
از بن دندان شده دندان کنان |
| چون دهن از سنگ بخونابه شست |
|
نام کرم کرد بخود بر درست |
|
ارسال پیام