|
خانه شعر کهن
> پروین اعتصامی
> مثنویات
> کبوتر بچه‌ای با شوق پرواز
کبوتر بچه‌ای با شوق پرواز
|
| هنوزت انده بند و قفس نیست |
|
بجز بازیچه، طفلان را هوس نیست |
| نگردد پخته کس با فکر خامی |
|
نپوید راه هستی را به گامی |
| ترا توش هنر میباید اندوخت |
|
حدیث زندگی میباید آموخت |
| بباید هر دو پا محکم نهادن |
|
از آن پس، فکر بر پای ایستادن |
| پریدن بی پر تدبیر، مستی است |
|
جهان را گه بلندی، گاه پستی است |
| به پستی در، دچار گیر و داریم |
|
ببالا، چنگ شاهین را شکاریم |
| من اینجا چون نگهبانم و تو چون گنج |
|
ترا آسودگی باید، مرا رنج |
| تو هم روزی روی زین خانه بیرون |
|
ببینی سحربازیهای گردون |
| از این آرامگه وقتی کنی یاد |
|
که آبش برده خاک و باد بنیاد |
| نه‌ای تا زاشیان امن دلتنگ |
|
نه از چوبت گزند آید، نه از سنگ |
| مرا در دامها بسیار بستند |
|
ز بالم کودکان پرها شکستند |
| گه از دیوار سنگ آمد گه از در |
|
گهم سرپنجه خونین شد گهی سر |
| نگشت آسایشم یک لحظه دمساز |
|
گهی از گربه ترسیدم، گه از باز |
| هجوم فتنه‌های آسمانی |
|
مرا آموخت علم زندگانی |
| نگردد شاخک بی بن برومند |
|
ز تو سعی و عمل باید، ز من پند |
|
ارسال پیام