|
خانه شعر کهن
> سعدی
> بوستان
> سر آغاز
سر آغاز
|
| غریب آشنا باش و سیاح دوست |
|
که سیاح جلاب نام نکوست |
| نکودار ضیف و مسافر عزیز |
|
وز آسیبشان بر حذر باش نیز |
| ز بیگانه پرهیز کردن نکوست |
|
که دشمن توان بود در زی دوست |
| قدیمان خود را بیفزای قدر |
|
که هرگز نیاید ز پرورده غدر |
| چو خدمتگزاریت گردد کهن |
|
حق سالیانش فرامش مکن |
| گر او را هرم دست خدمت ببست |
|
تو را بر کرم همچنان دست هست |
| شنیدم که شاپور دم در کشید |
|
چو خسرو به رسمش قلم درکشید |
| چو شد حالش از بینوایی تباه |
|
نبشت این حکایت به نزدیک شاه |
| چو بذل تو کردم جوانی خویش |
|
به هنگام پیری مرانم ز پیش |
| غریبی که پر فتنه باشد سرش |
|
میازار و بیرون کن از کشورش |
| تو گر خشم بروی نگیری رواست |
|
که خود خوی بد دشمنش در قفاست |
| وگر پارسی باشدش زاد بوم |
|
به صنعاش مفرست و سقلاب و روم |
| هم آن جا امانش مده تا به چاشت |
|
نشاید بلا بر دگر کس گماشت |
| که گویند برگشته باد آن زمین |
|
کز او مردم آیند بیرون چنین |
| عمل گر دهی مرد منعم شناس |
|
که مفلس ندارد ز سلطان هراس |
|
ارسال پیام