رفتی و دل ربودی یک شهر مبتلا را

تا کی کنیم بی تو صبری که نیست ما را

چنان عشقش پریشان کرد ما را

که دیگر جمع نتوان کرد ما را

اگر دل است به جان می‌خرد هوای تو را

و گر تن است به دل می‌کشد جفای تو را

ای رفته رونق از گل روی تو باغ را

نزهت نبوده بی‌رخ تو باغ و راغ را

تو را من دوست می‌دارم چو بلبل مر گلستان را

مرا دشمن چرا داری چو کودک مر دبستان را

ای بدل کرده آشنایی را

برگزیده ز ما جدایی را

ای سعادت ز پی زینت و زیبایی را

بافته بر قد تو کسوت رعنایی را

ای خجل از روی خوبت آفتاب

روز من بی تو شبی بی‌ماهتاب

ای پسته‌ی دهانت شیرین و انگبین لب

من تلخ کام مانده در حسرت چنین لب

ای چو فرهاد دلم عاشق شیرین لبت

مستی امشبم از باده‌ی دوشین لبت