خامه برآورد صدای صریر

بلبلی از خلدبرین زد صفیر

طرح نوی در سخن انداختم

طرح سخن نوع دگر ساختم

فرض بود بر همه شکر و سپاس

شکر و سپاسی نه به حد قیاس

اهل دلی ترک جهان کرده بود

ز اهل جهان روی نهان کرده بود

پادشهی بود ملایک سپاه

بر فلک از قدر زدی بارگاه

نادره گویی ز سخن گستران

نادره در سلک زبان آوران

جاهلی از گنج خرد تنگدست

آرزوی گنج به دل نقش بست

بود سفیهی به سفاهت علم

ساخته محکم به جهالت قدم

بی درمی خار کشیدی به پشت

نامده جز آبله هیچش به مشت