|
خانه شعر کهن
> وحشی بافقی
> فرهاد و شیرین
> سرآغاز
سرآغاز
|
| الاهی سینه‌ای ده آتش افروز |
|
در آن سینه دلی وان دل همه سوز |
| هر آن دل را که سوزی نیست، دل نیست |
|
دل افسرده غیر از آب و گل نیست |
| دلم پر شعله گردان، سینه پردود |
|
زبانم کن به گفتن آتش آلود |
| کرامت کن درونی درد پرورد |
|
دلی در وی درون درد و برون درد |
| به سوزی ده کلامم را روایی |
|
کز آن گرمی کند آتش گدایی |
| دلم را داغ عشقی بر جبین نه |
|
زبانم را بیانی آتشین ده |
| سخن کز سوز دل تابی ندارد |
|
چکد گر آب ازو، آبی ندارد |
| دلی افسرده دارم سخت بی نور |
|
چراغی زو به غایت روشنی دور |
| بده گرمی دل افسرده‌ام را |
|
فروزان کن چراغ مرده‌ام را |
| ندارد راه فکرم روشنایی |
|
ز لطفت پرتوی دارم گدایی |
| اگر لطف تو نبود پرتو انداز |
|
کجا فکر و کجا گنجینه‌ی راز |
| ز گنج راز در هر کنج سینه |
|
نهاده خازن تو سد دفینه |
| ولی لطف تو گر نبود، به سد رنج |
|
پشیزی کس نیابد ز آنهمه گنج |
| چودر هر کنج، سد گنجینه داری |
|
نمی‌خواهم که نومیدم گذاری |
| به راه این امید پیچ در پیچ |
|
مرا لطف تو می‌باید، دگر هیچ |
|
ارسال پیام