|
خانه شعر کهن
> وحشی بافقی
> فرهاد و شیرین
> در راز و نیاز با خداوند
در راز و نیاز با خداوند
|
| همای و بوم بودندی بهم جفت |
|
به یک بیضه درون همخواب و همخفت |
| نه با اقبال آن را کار بودی |
|
نه این را طعنه‌ی ادبار بودی |
| ز تو اندوخته عقل این محک را |
|
که می‌سنجد عیار یک به یک را |
| ز چندین زاده‌ی قدرت که داری |
|
کفی برداشتی از خاک خواری |
| به دان عزت سرشتی آن کف خاک |
|
که زیب شرفه شد بر بام افلاک |
| طراز پیکری بستی بر آن گل |
|
که آمد عاشق او جان به سد دل |
| به ده جا خادمانش داشتی باز |
|
که گفتی خاک و چندین قدر اعزاز |
| به خاک این قدر دادن رمز کاریست |
|
که عزت پیش ما در خاکساریست |
| چه شد گو خاک باش از جمله در پس |
|
منش برداشتم، این عزتش بس |
| بر آن خادمان کش داشتی پیش |
|
دوانیدی به خدمت سد حشر بیش |
| همه فرمان برانی کارفرمای |
|
همه در راه خدمت پای برجای |
| از آن ده خادم ده جا ستاده |
|
مهیا هر چه فرماید اراده |
| چه ده خادم که ده مخدوم عالم |
|
مبادا از سر ما سایه شان کم |
| نشاندی پنج از آنها بر در بار |
|
ز احوال همه عالم خبردار |
| گذر داران جسم و عالم جسم |
|
بر ایشان راه صورتها ز هر قسم |
|
ارسال پیام