|
خانه شعر کهن
> وحشی بافقی
> فرهاد و شیرین
> در راز و نیاز با خداوند
در راز و نیاز با خداوند
|
| بکردیم از تمام هستی خویش |
|
نیامد هیچ جز لطفت فرا پیش |
| اگر لطف تو دامن برفشاند |
|
ز ما جز نیستی چیزی نماند |
| بود بی‌رحمتت اجزای مردم |
|
صفتهای بد اندر نیستی گم |
| ره هستی سراپا گر نپویند |
|
عدم یابند ما را گر بجویند |
| عدم بلک از عدم هم لختی آنسوی |
|
بدیهای نهفته در عدم روی |
| ز ما ناید بجز بد نیک دانیم |
|
تو ما را نیک کن تا نیک مانیم |
| کسی کو گریه برخود کن شب و روز |
|
که بگذاری بدو آتش بدآموز |
| ولی آن گریه را سودی نباشد |
|
که از تو در جگر دودی نباشد |
| شراری باید از تو در میانه |
|
که دوزخ سوخت بتوان زان زبانه |
| بدیها در خودی خس پوش داریم |
|
بده برقی که دود از خود برآریم |
| درخشی شمع راه ماکن از خود |
|
تو خود ما را شو و مارا کن از خود |
| کسی کو را ز خود کردی خوشش حال |
|
برو گو بر فلک زن کوی اقبال |
| خوشا حال دل آن کس در این کوی |
|
که چوگان تو می‌گرداندش گوی |
| فلک گوی سر میدان آنست |
|
که گویش در خم آن صولجانست |
| به چوگان هوا داریم گویی |
|
هوس گرداندش هر دم به سویی |
|
ارسال پیام