|
خانه شعر کهن
> وحشی بافقی
> ناظر و منظور
> عروس خیال از حجله‌ی اندیشه برون آوردن و او را در نظر ناظران جلوه دادن در تعریف بزمگاه سرور و صفت دامادی منظور
عروس خیال از حجله‌ی اندیشه برون آوردن و او را در نظر ناظران جلوه دادن در تعریف بزمگاه سرور و صفت دامادی منظور
|
| عروس نظم را جویای این بکر |
|
چنین شد خواستگار از حجله‌ی فکر |
| که چون خسرو از آن دشت فرحبخش |
|
به عزم شهر راند از جای خود رخش |
| شبی دستور را سوی حرم خواند |
|
به آن جایی که دستور است بنشاند |
| پس آنگه گفت او را کای خردکیش |
|
به دانایی ز هر صاحب خرد پیش |
| بر آنم تا نهال نوبر خویش |
|
گل نورسته‌ی جان پرور خویش |
| سهی سرو ریاض کامکاری |
|
گل بستان فروز نامداری |
| فروزان شمع بزم آرای عصمت |
|
در یکدانه‌ی دریای عصمت |
| ببندم عقد با شهزاده منظور |
|
چه می‌گویی در این اندیشه دستور |
| وزیر از گنج عصمت شد گهر سنج |
|
زبان را کرد مفتاح در گنج |
| که‌ای رایت خرد را درةالتاج |
|
به عقلت رأی دور اندیش محتاج |
| نکو اندیشه‌ای فرخنده راییست |
|
عجب تدبیر و رای دلگشاییست |
| از او بهتر نمی‌یابم در این کار |
|
اگر واقع شودخوبست بسیار |
| اشارت کرد شه تا رفت دستور |
|
بیان فرمود حرف او به منظور |
| جوابش داد منظور خردمند |
|
که ای بگسسته دانش از تو پیوند |
| منم شه را کم از خدام درگاه |
|
چه حد بنده و دامادی شاه |
|
ارسال پیام