|
خانه شعر کهن
> وحشی بافقی
> ناظر و منظور
> رو به میدان معانی کردن و تیغ دو زبان برآوردن در مدح شهسواری که از دو انگشت نوک تیغ دو سر دیده‌ی شرک را کور نمود و از بنان ذوالفقار پیکر باب خیبر گشاده
رو به میدان معانی کردن و تیغ دو زبان برآوردن در مدح شهسواری که از دو انگشت نوک تیغ دو سر دیده‌ی شرک را کور نمود و از بنان ذوالفقار پیکر باب خیبر گشاده
|
| در این دریای ناپیدا کناره |
|
که غیر از غرقه گشتن نیست چاره |
| اگر تو بگذری از آشنایی |
|
که از موجش دهد ما را رهایی |
| بخار ظلم این دریای پر شور |
|
چراغ معدلت را کرده بی نور |
| مگر فرمان دهی صاحب زمان را |
|
که شمعی از تو افروزد جهان را |
| رسد صیت ظهورش تا ثریا |
|
فرود آید مسیح از دیر مینا |
| ره طی کرده گیرد پیک خور پیش |
|
دگر ره باز گردد از پی خویش |
| برد آب روان را شوق از کار |
|
ز بیهوشی دمی افتد ز رفتار |
| بفرماید که برخیزند از خاک |
|
هواداران وصل او طربناک |
| از این دجال طبعان وارهد دور |
|
نماند کار و بار عالم این طور |
| بنای ظلم در دوران نماند |
|
جهان زین بیشتر ویران نماند |
| شود تاریکی ظلم از جهان دور |
|
نماند شمع بزم عدل بی‌نور |
| ز آب عدل عالم را بشوید |
|
به جای سبز گنج از خاک روید |
| به نقد خود ننازد محتشم پر |
|
کند خود را چو درویشان تصور |
| جهان را رسم عشرت تازه گردد |
|
نوای دین بلند آوازه گردد |
| به وحشی کز گدایان است ، او را |
|
یکی از بی‌نوایان است ، او را |
|
ارسال پیام